♞ Czy słyszałeś o drabble?

    Cenię krótkie formy literackie, a co za tym idzie oszczędność w słowach. Oczywiście wyrażenie głębszych myśli w krótkich zadaniach i przy niewielu słowach, nie oznacza, że taki tekst ma być po prostu ubogi lub niepełny pod względem literackim. To raczej esencja i umiejętność operowania treścią w taki sposób, aby oddać sedno, a zarazem przykuć uwagę czytelnika. Taka twórczość nie należy do najłatwiejszych, ale pozwala wyrażać myśli jasno i prosto. Zarazem nie oznacza to, że wiersz lub opowiadanie ma być prostackie. To zasadnicza różnica.

    Kiedy tworzę dany tekst, zastanawiam się jaki chcę osiągnąć cel. Czy ma mieć rozbudowaną, czytelną treść i formę, po której można się spodziewać jasnych wniosków, czy raczej chciałbym zaskoczyć czytelnika czymś niestandardowym i nieoczywistym. Jak zapewne zauważyło wielu moich stałych czytelników najczęściej w mojej twórczości wykorzystuję tę drugą opcję. Dlaczego? Z kilku powodów. Po pierwsze chodzi o zwięzłość przekazu, po drugie o wieloznaczność i dualizm słowa pisanego, a po trzecie tajemniczość i wielowątkowość, która pozwala czytelnikowi na osobistą interpretację.

   Jak szkolić i ćwiczyć swoje literackie rzemiosło? Dobrą propozycją może być pisanie krótkich form literackich o nazwie drabble, która charakteryzuje się bardzo ograniczoną liczbą słów. Najczęściej jest to opowiadanie składający się z dokładnie stu słów. Ograniczenie to ma na celu wymuszenie zwięzłości i precyzji w wyrażaniu myśli oraz tworzenie kompaktowych, sugestywnych opowieści.

    Początki drabble sięgają brytyjskiego fandomu science fiction, gdzie ten format był popularny w latach 80. Z czasem stał się również popularny w innych gatunkach literackich. Autorzy drabble starają się zawrzeć pełną historię, zaskakujący zwrot akcji lub głęboki przekaz przy bardzo ograniczonej ilości słów, co stanowi wyzwanie tworzenia treści o dużym oddziaływaniu z uwzględnieniem zwięzłości przesłania.

    Oto przykład opowiadania składającego się ze stu słów:

    Na stacji kolejowej Emma zobaczyła starca, który trzymał zniszczoną walizkę. W jego oczach malowała się historia życia, a na twarzy można było dostrzec oznaki upływającego czasu. Emma, pełna współczucia, podeszła do niego i zaczęła rozmowę. Starzec opowiedział jej o swojej historii podróży przez życie, o spotkaniach z ludźmi, swoje radości, smutki, a także szczerze, o błędach. Jego słowa utkwiły w sercu Emmy, a obrazy z przeszłości pojawiły się przed jej oczami. W niespodziewany sposób, ta krótka rozmowa na peronie zmieniła jej spojrzenie na świat. Zrozumiała, że każda osoba niesie ze sobą bagaż, a empatia może rozświetlić nawet najbardziej mroczne chwile.

    Trening czyni mistrza. Bez wątpienia, to powiedzenie bardzo trafnie charakteryzuje kogoś, kto robi postępy w jakiejkolwiek dziedzinie życia i nie inaczej jest ze słowem pisanym. 

    Okazuje się jednak, że krótki sposób wyrażania myśli na przysłowiowym papierze, z czasem może mieć swoje odbicie w tym jak prowadzimy rozmowy. Nasz język staje się bardziej precyzyjny, a sens naszych wypowiedzi jest jasny, rzeczowy i czytelny. To z kolei przekłada się na szczerość i otwartość. Oczywiście nie chcemy mylić pojęć i mówić to co nam ślina na język przyniesie lub bez zastanowienia. Można mówić krótko i dobrze, a nawet ładnie. A czasami można sporo zaoszczędzić nie odzywając się wcale.

© Artbook