o poranku przywitał złowrogi wiatr
ukłonił się koło domuzapachniało lasem
zielone krople rosy zastukały w szybę
prosząc o schronienie przed świtem
opary wszechobecnej mgły
rozlały szlak nowego dnia
promień wschodzącego słońca
obudził majestatyczną florę
zieloną ozaę liści
czarne jezioro
spało niezmącone narodzinami lata
delikatnie poruszając brzeg
chytrymi falami
pogrążając ciche dusze
© Artbook
..bardzo podoba mi się obraz, który stworzyłeś w wierszu.. urzekło mnie śliczne zdjęcie.. zachwycający świt, przesiąknięty magią cudownej natury!
OdpowiedzUsuń- pozdrawiam serdecznie i życzę dobrego weekendu :)
Aby utworzyć ten wiersz, potrzebny był czas i zaduma nad obrazem, który rysował się w moim umyśle od jakiegoś czasu. Podświadomie zapamiętałem jezioro, świt i pewien rodzaj tajemniczej aury, która unosiła się nad tym tekstem. W konsekwencji powstał wiersz, który odmalowuje wnętrze mojego umysłu...
UsuńPozdrawiam!